نسخه نابغه اقتصاد برای عبور از کرونا - وبلاگ اسبیکو

به گزارش وبلاگ اسبیکو، پل رومر، برنده نوبل اقتصادی سال 2018 میلادی، در مورد استراتژی بهینه کنترل گسترش بیماری و بازگشایی اقتصادی حین عبور از بحران کرونا صحبت کرد که می توان از آن در همه کشور ها استفاده کرد. وی زاده 7 نوامبر 1955، دانشمند در زمینه علم اقتصاد اهل ایالات متحده آمریکا است. او در سال 2018 همچنین برنده جوایزی از جمله یادبود نوبل علوم اقتصادی شده است. رومر استاد دانشگاه های مطرحی از جمله استنفورد، برکلی و پرینستون نیز است. او در گفتگو با شبکه دباینر دانشگاه پرینستون درباره کاهش تبعات کرونا گفتگو کرد. در این گفتگو چهار سوال مطرح شد. اولین سوال نحوه خروج از شرایط کرونایی بود.

عبور از بند کرونا و مهار گسترش

رومر درباره اینکه چگونه می توان از قفلی که در جهت مهار ویروس کرونا قرار گرفته خارج شد، پاسخ داد: ما می خواهیم از این قفل عبور کرده و گسترش ویروس را متوقف کنیم، پس به این پرسش می رسیم: چه کاری باید انجام دهیم که سریع عمل کند و نه تنها از جان انسان ها محافظت کند بلکه گشایش مالی به دنبال داشته باشد. جواب البته آزمایش است. اما انواع مختلفی از آزمایش هایی که می توان انجام داد وجود دارد که آزمایش سی تی اسکن ریه و نوکلئید گزینه های مقبولی هستند و باید هر دو را برای آزمایش افراد به کار گرفت. سی تی اسکن ریه یکی از آزمایش های تکمیلی کیت کرونا است که حتی در برخی موارد صحت بیشتری نشان می دهد. در واقع این آزمایش درگیری ریوی را نمایان می کند که هدف هجوم ویروس است. آزمایش نوکلئید در واقع تست وجود اسید نوکلئید در برون ریزی های بدن افراد یا حتی حیوانات است که با سرعت بیشتری امکان آلودگی را بروز می دهد.

رمز موفقیت عملیات

در پرسش چهارم، از رومر پرسیده شده که شانس موفقیت این استراتژی چقدر است؟ رومر در پاسخ، مهم ترین بخش عملیات را آزمایش کردن افراد به صورت گسترده بیان کرد تا به مرور بتوان اقتصاد را از حالت تعطیل به روال عادی بازگرداند. فرایند این گونه است که آزمایش هر فرد مثبت شود، برای14 روز ایزوله خواهد شد.

راه حل بهینه:، اما حالت بهینه برای انجام آزمایش ها بستگی به درصدی از جمعیت که روزانه مورد آزمایش قرار می گیرند و تعداد کیت های تست دارد. حالت بهینه انجام آزمایش روی 7 درصد از جمعیت به طور روزانه است. در واقع محاسباتی که به این ارقام می رسند از محاسبات ریاضیاتی پیچیده ای به دست آمده که نیازی به تشریح آن نیست. اما نتیجه آن به شدت تاکید بر نیاز به آزمایش روزانه 7 درصد از جمعیت کل دارد. به عنوان مثال هر فرد مبتلا به طور میانگین 5/ 2 نفر را آلوده می کند. چنانچه دو فرد آلوده باشند و هردو در مکانی قرنطینه حضور نداشته باشند، آنگاه پنج فرد دیگر آلوده خواهند شد. اما در حالتی که یکی از این دو نفر در قرنطینه به سر ببرد 5/ 2 فرد دیگر آلوده خواهند شد؛ بنابراین هدف اصلی پایین آوردن نرخ سرایت ویروس است. این نرخ باید به زیر یک برسد تا بتوان عملیات کنترل شیوع بیماری را در سریع ترین زمان ممکن اجرا کرد. چنانچه هر فردی که با آزمایش مثبت روبه رو می شود به قرنطینه انتقال یابد آنگاه این نرخ به زیر یک خواهد رسید. همان طور که مشخص است ضریب خطا در آزمایش وجود دارد و با احتساب آن نرخ سرایت هر فرد آلوده به فرد دیگر به 7/ 0 می رسد که میزان آلوده کردن فرد به فرد را نشان می دهد. این استراتژی تنها در صورتی با موفقیت اجرا خواهد شد که روزانه 7 درصد از جمعیت مورد آزمایش قرار گیرند. در غیر این صورت نرخ سرایت و صدمات جانی و مالی به شرایط بحرانی منتهی می شود.

اولویت بندی راه حل بهینه

در پرسش دوم درباره راه حل های بهینه از این اقتصاددان سوال شد و رومر در پاسخ گفت: هر چند می توان فرایند آزمایش دریافت از افراد را به طور تصادفی پیش برد؛ اما می توان این فرایند را غیر تصادفی اجرا کرد به طوری که اقشار مختلف بسته به میزان تماس با افراد یا شغل شان اولویت بندی شوند.

اولویت شغلی: به عنوان مثال کادر درمان، فروشندگان و کارمندانی که با افراد زیادی تماس دارند جزو اولویت های اولیه قرار گیرند.

اولویت جغرافیایی: البته با وجود کمبود کیت های آزمایشی که قابل حل شدن است، می توان در ابتدا بر اساس جغرافیا پیش رفت. محله ها و مناطقی که ویروس در آنجا فراگیرتر است اولویت اول خواهند بود تا زمانی که مشکل کمبود کیت آزمایشی برطرف شود. در مورد کنترل تماس افراد، رومر نظر مثبتی نداشت، به خصوص در موقعیتی که بیماری نسبتا فراگیر شده باشد. در چنین شرایطی نتیجه خیلی تفاوتی با نمونه گیری تصادفی ندارد و منجر به بحث های وقت گیر در مورد حریم خصوصی خواهد شد.

اعمال قانون یا آگاهی بخشی

پرسش آخر از رومر به بحث اعمال قانون مربوط بود که رومر این گونه پاسخگو بود: بعد از آزمایش دریافت، هرکس نتیجه تست او مثبت شد باید 14 روز ایزوله شود. البته اعمال قانون نیز مسائل خود را به همراه خواهد داشت، بنابراین چگونگی اعمال قانون نیز اهمیت بالایی دارد. اول باید به صورت داوطلبانه و توجیهی جلو رفت. با آگاهی بخشی در این خصوص که ممکن است حتی اعضای خانواده خود را آلوده کنید. من فکر می کنم روش داوطلبانه تا حد خوبی جواب می دهد. اگر مردم بدانند که واقعا آلوده هستند، می شود با بیمه بیکاری یا حمایت های مشابه در این دوران انگیزه ایجاد کرد که شرایط ایزوله رعایت شود. روش های دیگر اعمال قانون نیز وجود دارند. به عنوان مثال به رستوران گفته شود فقط مشتریانی که نتیجه آزمایش منفی دارند اجازه استفاده از رستوران را خواهند داشت. می توانیم عکس همه افراد با آزمایش منفی را در یک وب سایت مرکزی بگذاریم که متصدی رستوران و همه افراد بتوانند چک کنند فردی که وارد می شود آزمایش شده و ناقل ویروس نیست. من احساس می کنم روش هایی که مردم را روبه روی یکدیگر قرار می دهد در اولویت نیستند. باید از مجموعه ای از روش های داوطلبانه و سیاستی استفاده کرد.

عبور از حالت تعطیلی کامل به آزمایش فراگیر

در پرسش سوم، راه بهینه بازگشایی پرسش شده که وی به افزایش کیت های آزمایشی اشاره کرد. رومر در بازگشایی اعتقاد دارد: در ابتدا باید از باز گشایی مشاغل ضروری تر شروع کرد و به ترتیب اولویت بندی عملیات را تا کار های کمتر ضروری پیش برد. در حال حاضر باید ظرفیت آزمایش کردن را تا جای ممکن افزایش داد. افزایش ظرفیت کاملا به هزینه های وحشتناکی که در جهت اقتصاد تعطیل قرار دارند ارجحیت دارد. هرچه تاخیر بیشتر شود هزینه نیز گزاف تر خواهد شد.

اقدامات مکمل: در کنار عملیات آزمایش فراگیر باید اقدامات مکمل نیز با جدیت انجام شوند. باید برای انتقال ویروس مانع ایجاد کرد. یکی از ساده ترین راه ها ماسک زدن است. البته افراد باید ماسک بزنند نه برای اینکه خودشان آلوده نشوند، بلکه برای عدم انتقال به دیگران. یکی از مسائل مهم دیگر آسان کردن فرایند ایزوله 14 روزه است که باید امکانات لازم برای بالا بردن تحمل حفظ شرایط ایزوله برای افراد مهیا شود؛ چه از نظر مالی و چه از نظر روحی باید بسته هایی برای افراد قرنطینه شده فراهم شود. جبران خسارت مالی در دوره ایزوله، فراهم کردن امکانات سرگرمی، اینترنت رایگان پرسرعت، اعطای کتاب، مجله، روزنامه و آپشن های رایگان خدمات تلویزیونی و...