دست ناسا رو شد، شکستی که مخفی شده بود - وبلاگ اسبیکو

به گزارش وبلاگ اسبیکو، وقتی فضانوردان آپولو 11 در ژوئیه 1969 به ماه رفتند، ناسا نگران امنیت آن ها درطول این پرواز پیچیده بود. سازمان فضایی آمریکا همچنین نگران بود که مسافران ماه چه چیز هایی را با خود به زمین بازمی گردانند.

به گزارش خبرآنلاین، داگومار دگروت، مورخ محیط زیست در دانشگاه جورج تاون، در مقاله ای که ماه جاری در نشریه تاریخ علم Isis منتشر شد، نشان داده است که تلاش های ناسا برای حفاظت از سیاره درجریان برنامه آپولو ناکافی بود. دکتر دگروت در مطالعه خود نتیجه می گیرد که پروتکل قرنطینه موفقیت آمیز به نظر می رسید، صرفا بدین دلیل که به آن نیازی نبود.

پژوهش دکتر دگروت همچنین نشان می دهد که مقام های ناسا اطلاع داشتند که میکروب های احتمالی ماه می توانند تهدیدی وجودی (با احتمال کم) باشند و قرنطینه قمری آن ها درصورت وجود چنین تهدیدی، زمین را ایمن نگه نمی دارد. بااین حال آن ها در توانایی شان برای خنثی کردن این تهدید اغراق کردند.

مطالعه اخیر ادعا می کند که روایتش از برنامه آپولو، نمونه ای از تمایل پروژه های علمی به کم اهمیت جلوه دادن خطرات وجودی (که بعید و مقابله با آن ها سخت است)، به نفع تمرکز بر مسائل کوچک تر و محتمل تر است. این مطالعه همچنین همزمان با آمادگی ناسا و دیگر آژانس های فضایی برای جمع آوری نمونه ها از مریخ و سایر جهان های منظومه شمسی برای مطالعه روی زمین، درس های مفیدی ارائه می دهد.

در دهه 1960، هیچ کس نمی دانست که آیا ماه دارای حیات است یا خیر. اما دانشمندان آنقدر نگران بودند که آکادمی ملی علوم آمریکا، کنفرانسی سطح بالا را در سال 1964 برای بحث در مورد انتشار آلودگی ماه روی زمین برگزار کرد. دکتر دگروت گفت: آن ها توافق کردند که خطر واقعی است و عواقب آن می تواند عمیق باشد.

افسران کنترل قرنطینه، اولین جعبه های نمونه آپولو 11 را به آزمایشگاه دریافت قمری تحویل می دهند.

دانشمندان همچنین توافق کردند که قرنطینه برای هرچیز بازگشتی از ماه، هم ضروری و هم بی فایده است؛ زیرا انسان ها احتمالا در مهار تهدید میکروسکوپی ناکام خواهند ماند. بهترین کاری که زمینی ها می توانستند انجام دهند، این بود که سرعت انتشار میکروب ها را تا زمان دستیابی دانشمندان به راه چاره، کاهش دهند.

با وجود این نتایج، ناسا به طور علنی گفت که می تواند از سیاره محافظت کند و بدین منظور، ده ها میلیون دلار برای ساخت یک مرکز قرنطینه پیچیده به نام آزمایشگاه دریافت قمری هزینه کرد. به گفته دکتر دگروت، با وجود تمام این پیچیدگی های زیبا، اشتباهاتی واقعا ساده و بنیادین وجود داشت.

مقام های ناسا به خوبی می دانستند که آزمایشگاهشان بی نقص نیست. براساس یافته های پژوهش دکتر گروت، درجریان تحقیقات و آزمایش ها در این آزمایشگاه، گلاو باکس ها و اتوکلاو های استریل کننده دچار ترک خوردگی، نشتی و سرریز شده بودند. همچنین در هفته های پس از بازگشت خدمه آپولو 11، 24 کارگر درمعرض مواد قمری قرار گرفتند؛ درحالی که زیرساخت های تاسیسات قرار بود از آن ها محافظت کند. به گفته دکتر گروت، این شکست ها در مهار آلودگی احتمالی، تا حد زیادی از عموم پنهان ماند.